En weer die wind. En de geur van modder. Ik zag de grutto en de kievit en de ooievaar en ik schakelde de fiets in zijn laagste versnelling. Er waren pluizige koeien en mysterieus koopwaar langs de weg. In Giethoorn zocht ik mezelf maar alle herinneringen aan dat uitstapje met papa en mama lang geleden waren vervangen door andere, nieuwere. Kennelijk stof ik mijn hoofd beter af dan mijn huis.
Ik liep door een winkel vol stenen en vroeg me af of een onverbeterlijke perfectionist uit ontelbare prachtige exemplaren een keuze kan maken. Ik koos en slaagde met vlag en wimpel. De mooiste, ik weet het zeker. En naar buiten lopend dook toch een herinnering op. Maar niet van hier, van mijn geboortedorp en van kleine doosjes met glimmende stenen en een moeder die boos was omdat ik mijn zakgeld aan zoiets nutteloos uitgaf. Sommige dingen vergeet je nooit.
Ik fietste terug en zag de weerspiegeling van een paard en mannen die verbeten wolken maakten. Het veldje voor mijn woning was leeg en verlaten. Iemand had het monster meegenomen. Ik mis het nu al.
(English version)
And again the wind. And the smell of mud. I saw the black-tailed godwit and the lapwing and the stork and I put my bike in its lowest gear. There were fuzzy cows and mysterious merchandise along the road. In Giethoorn I looked for myself but all memories about the outing with mum and dad long ago had been replaced by different, newer ones. Apparently I dust my head better than I dust my own house.
I walked through a shop filled with stones and wondered how an inveterate perfectionist can choose between innumerable gorgeous specimen. I chose and passed with flying colours. The most beautiful one, I’m sure. And when I walked out of the shop a memory did surface. But not of Giethoorn, it was a memory of the village where I was born and of small boxes with shiny stones and a mother being angry because I spent my pocket money on something so useless. Some things you never forget.
I biked back home and saw the reflection of a horse and men grimly making clouds. The field in front of my house was empty and deserted. Somebody had taken the monster away. I miss him already.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten