Grasland, ongemaaid. Akkerland, vers geploegd. Wuifend koren. Wiegende maisvelden. Of uitgedroogde stoppels als kruizen op een militair kerkhof.
Ik heb iets met velden dat ik niet met bossen heb of zeegezichten. Wat het precies is weet ik niet. Misschien heeft het te maken met mijn jeugd. De eindeloze ritten door de weilanden naar school, de autotochtjes door het Twentse landschap, de schuilhutten in de mais, de kieviten boven het weiland. De oogstfeesten in de late zomer, de geur van platgetrapt gras vermengd met versgemorst bier en daarna in de vroege uurtjes op de fiets naar huis onder de langzaam vervagende sterrenhemel, lichtelijk bedwelmd door de geur van de dauw die zich verspreidt over de groene velden.
Ik zag ooit in het Groninger Museum een schilderij van een Russische schilder, Archip Koeïndzii, getiteld Steppe. Een klein schilderijtje met een groene vlakte die in de verte blauwig overging in de grijze horizon. Het was de eerste en enige keer dat ik huilde bij het zien van een schilderij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten